Linksgestrickt

van oude koeien en troebel water

Op 14 juli van dit jaar verschenen de industrieel Jacob Sietsema en diens vriend en huisgenoot, accountant Pierre Houben voor de Amsterdamse kadi op beschuldiging van smaad jegens hun vroegere buurman, mr. Frits Salomonson. De twee aangeklaagden hadden Salomonson via de media ervan beticht dat deze zich in het verleden herhaaldelijk te buiten was gegaan aan al dan niet bizarre sex met minderjarige jongens. Volgens Salomonson en diens advocaat en vroegere zakenpartner Oscar Hammerstein vertoonde dat verhaal alle trekken van een  volwassen canard. Maar dan wel een van een uiterst taai ras.

door Jan Portein

Eind augustus 1983 waarde een spook over het Binnenhof. Het Hamburgse blad Der Spiegel zou op het punt staan een artikel te publiceren dat ooit als werktitel “Linksgestrickt” (1) had meegekregen. Daarin werd beweerd dat de CIA en haar Nederlandse paladijnen politiek Den Haag onder druk hadden gezet door te dreigen met het op de markt brengen van gegevens uit de privésfeer van een aantal Tweede Kamerleden en prins Claus. De chantage zou verband hebben gehouden met het groeiende verzet in Nederland tegen de in 1979 binnen de NAVO afgesproken plaatsing van 48 kruisraketten die konden worden voorzien van atoomkoppen als de Russen al te vervelend werden. Het artikel vermeldde slechts zijdelings uit welke vervuilde bron de CIA in sommige gevallen die informatie had geput: “Aber inzwischen haben diskrete Untersuchungen den Beweis erbracht dass es Querverbindungen gibt zwischen den Affairen um Claus und den linksgestrickten Politikern mit der Amsterdamer Unterwelt”.

politieke chantage Een van die politici was drs. Ed Nijpels, de huidige commissaris van de Koningin in Friesland. Beginjaren tachtig gold hij als “comin’ man” binnen de Tweede Kamerfractie van de VVD. Hoewel zijn ambivalente houding ten opzichte van het installeren van de kruisraketten op Nederlands grondgebied hier en daar enige zorgen baarde (2). Niettemin werd hij aanvang 1982 door toenmalig VVD-leider Wiegel naar voren geschoven als diens opvolger. Nijpels genoot in eigen kring een redelijke populariteit. Maar bij het kiezersvee dat in september van dat jaar weer de corral moest worden ingedreven voor vervroegde verkiezingen was zijn naamsbekendheid praktisch nihil. Men besloot tot het aantrekken van een p.r.-adviseur om Nijpels op te stoten in de vaart der volken en tevens te zorgen voor het invullen en soepel modelleren van de liberale verkiezingskrantjes. De keuze viel op Jaap Metz, verslaggever bij de wakkerste krant van Nederland. Deze rijkbesnorde bewonderaar van president Kennedy was geen onbeschreven blad op het gebied van public relations. Zo had hij een jaar lang (tegen de aangename vergoeding van 64 duizend gulden in de vorm van cheques van Slavenburg’s bank) op noeste wijze geprobeerd het blazoen van de onroerend goed-firma Fagel en Van der Sluis smetteloos te houden. Daar was hij vrij redelijk in geslaagd tot oktober 1980. Niet lang daarna ging F en S op de fles begeleid door een lawine navenante publiciteit. Niet alleen op civielrechtelijk maar ook op strafrechtelijk terrein bleek er het nodige mis te zijn. De ineenstorting van de firma en het persoonlijk faillissement van Fagel in de zomer van 1982 vormden de inleiding tot het ineenstorten van Slavenburg’s bank. Het grootste bankschandaal dat Nederland tot nu toe heeft gekend  (3). Commissaris bij F en S was een voormalig topman van het Slavenburg-filiaal in Amsterdam: mr. P. Iedema (4). Een fervent aanhanger van de beruchte World Anti Communist League  en een goede vriend van Carl Armfelt. Deze Amerikaans/Zweedse CIA-agent kreeg al eerder aandacht in onze kolommen. Onder meer vanwege zijn relatie met de Saoedische journalist en zakenman Al Ajjaz, wiens naam herhaaldelijk opdook in publikaties over de Bende van Nijvel (5). Daarnaast was Armfelt in 1977 de geestelijke vader van een scandaleus artikel in Elseviers Magazine waarin onder andere werd beweerd dat PSP-kamerlid Bram van der Lek een KGB-agent was (6). In dit licht is het niet verwonderlijk dat Metz die bij zijn krant te boek stond als misdaadverslaggever zijn lezers ineens bestookte met bevlogen artikelen over de verbindingslijnen die er zouden bestaan tussen links-terroristische organisaties en leden van de anti-militaristische en anti-kernenergie-bewegingen in Nederland.  In de p.r.-sfeer was Metz verder onder meer nog actief ten behoeve van Max “Cannafield” Hasfeld (7). Een rijzende ster binnen het Amsterdamse milieu die zijn positie handig uitbouwde door de recherche en vertegenwoordigers van andere snuffelorganisaties van informatie over zijn concurrenten te voorzien (8). Deze voormalige textielhandelaar belegde volgens insiders een deel van zijn avontuurlijk inkomen in de kunsthandel, het onlangs gecremeerde trendy danspaleis Roxy en in verschillende vestigingsgebieden van de hoofdstedelijke sexindustrie. Zoals de bonte huizenrij aan de Amstel achter de Reguliersbreestraat en het Rembrandtsplein waar liefhebbers zich te buiten kunnen gaan aan herensex à la carte.   Hoe dit ook zij, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Metz’ p.r.-campagne voor Nijpels buitengewoon succesvol verliep. De jeune premier van de Liberalen kwam veelvuldig in beeld in kranten, tijdschriften en op teevee. Zo werd hij bijvoorbeeld uitvoerig geportretteerd in het toen redelijk populaire Veronica-programma “Remmers ontmoet”. Daarin werden bekende Nederlanders op allerlei interessant geachte lokaties met de camera gevolgd en kregen zij vragen te verwerken met het soortelijk gewicht van helium. Voor Nijpels was voor dit doel een reisje naar Tunesië gepland met aan zijn zijde een lekkere Hollandse meid, die de bloeddruk van menig fundamentalist in de lokale kasbah tot angstwekkende hoogten moet hebben opgejaagd. Zij was werkzaam voor een modellenbureau en op aandringen van de VVD-top aan het gezelschap toegevoegd om Nijpels te laten voldoen aan het hetero-bronstige “je bent jong en je wil wat”-imago van de Veronica-aanhang. Mede dankzij strapatsen van dit allooi behaalde de VVD in september 1982 een ongekende verkiezingsoverwinning (10 zetels winst) en leek voor het eerst op een echte volkspartij. Bij de conservatieve vleugel van de VVD werd de vreugde echter getemperd. Een van de redenen was dat gedragen door de enorme golven van stemmenwinst ook Jaap Metz, die op het oog op een volstrekt onverkiesbare plek op de VVD-lijst had gestaan, de Tweede Kamer dreigde binnen te klotsen. Om meerdere redenen  was dat ongewenst. Dankzij zijn connecties met F en S en Iedema moest Metz op de hoogte zijn van de naderende Kladderadatsch rond Slavenburg’s bank. Een van de mensen die daarbij gemakkelijk ernstig beschadigd zou kunnen worden was de door de VVD als minister van Justitie geplande mr. Frits Korthals Altes, de voormalige huisadvocaat van Slavenburg (9).  De top van de Liberalen begon druk uit te oefenen op Metz om af te zien van het pluche waar hij recht op had. Maar de beledigde misdaadverslaggever gaf geen krimp. En de partijtop moest door de knieën. Op 22 november (de overlijdensdatum van JFK) werd Metz alsnog ingezworen. Toen begonnen sissende geruchten door de hoge holle gangen aan het Binnenhof te ritselen. Metz zou hebben gedreigd informatie over Nijpels’ privéleven, waarin zowel dames als heren figureerden, in de openbaarheid te smakken als hem de toegang tot het parlement zou worden onthouden. Metz ontkende dat en nam zelfs een in perszaken gespecialiseerde advocaat in dienst om verdere aanvallen op zijn integriteit in de kiem te smoren. Dat was mr. Jos Wouters, die geen onbekende was in de wereld van pornokoning Charles Geerts en bij sommige gelegenheden blijk gaf van een indrukwekkende ervaring bij het verorberen van wat bizar geëtaleerde bananen (10). Nijpels verdedigde vooruit. Op 17 december verscheen een artikel in het weekblad De Tijd waarin Nijpels er kond van deed dat hij noch homo- ,noch pedofiel was, zonder dat dat ooit openlijk was beweerd. Daarnaast waste hij het handjevol tegenstanders van de kernraketten binnen de CDA-fractie de oren en liet er geen misverstand over bestaan dat verdere oppositie van die zijde met betrekking tot deze kwestie voor hem een halszaak zou vormen. De rechtervleugel van de VVD, waarin een aantal goede bekenden van Carl Armfelt huisden, was tevreden en de kwestie Nijpels/Metz werd stilletjes ten grave gedragen.

hofchantage Een ander doelwit van dit soort ongezonde pressie was volgens “Linksgestrickt” prins Claus. Deze zou tijdens één van de officiële bezoeken die het koninklijk paar in april en juni 1982 had afgelegd aan de Verenigde Staten samen met zijn vriend en juridisch adviseur Salomonson een paar homobars hebben bezocht. Josje Hagers, de met Bea en Claus meegereisde royalty-expert van De Telegraaf, lanceerde in het roddelcircuit van de Nederlandse journalistiek het verhaal dat alerte vertegenwoordigers van de CIA daarbij aanwezig waren geweest en van de gelegenheid gebruik hadden gemaakt om wat smakelijke plaatjes te schieten voor hun beruchte verzameling  “fag files” (11). De top van haar krant zou plaatsing van dit nieuws over de mogelijk in dubbel opzicht roze prins (12) niet hebben aangedurfd. Schrijver Willem Oltmans daarover in het blad Rainbow van 7 september 1995: “Kijk die Frits Salomonson is natuurlijk een nicht en dat is een goede vriend van Claus. Toen de Koningin en prins Claus in Amerika waren heeft die Frits Salomonson gezegd: laat ik je nou eens de nichtenbars laten zien. Sommige mensen gaan naar Artis en anderen gaan naar de nichtenbars. Voilà. Toen heeft de CIA met infrarood-camera’s daar foto’s van gemaakt en die hebben ze aan De Telegraaf uitgespeeld. De Telegraaf durfde niet, dus die heeft ze doorgespeeld aan Der Spiegel, zodat ze daar naderhand op zouden kunnen inhaken.” Dankzij oekazes vanuit officieel Den Haag besloot het Duitse blad op het allerlaatst niet tot plaatsing van het controversiële artikel en begeleidend beeldmateriaal over te gaan. Jammer, want ook in dit geval was er sprake van “Querverbindungen mit der Amsterdamer Unterwelt”. Die kregen  notabene twaalf jaar later zelfs een plaatsje in het eindrapport van de Commissie Van Traa inzake de IRT-affaire. En dreigden opnieuw – zij het via een totaal andere route – aan de oppervlakte te komen tijdens de getuigenverhoren in het smaadproces van Salomonson versus Sietsema en Houben van juli jongstleden. Een getuige à decharge, de 36-jarige ex-homoprostituée J. te B., verklaarde namelijk dat hij in 1987 dertien foto’s had gestolen uit de ruime collectie van zijn toenmalige werkgever. Dat was Freddie Valks, uitbater van een aantal homo-bordelen en een escortservice, die in 1996 werd vermoord. Volgens Te B. stond op de bewuste foto’s Salomonson in SM-outfit afgebeeld samen met vier poedelnaakte minderjarige jongens. Valks had hem verteld dat de kindervriend in kwestie veel te maken had met het Koninklijk Huis. Valks’ productie van dit soort actiefoto’s en/of videobeelden had zich overigens niet beperkt tot de raadsman van de koninklijke familie. Ook andere niet onbemiddelde cliënten waren vereeuwigd. Te B. onthulde tegenover de rechter dat Valks zijn klanten daarmee vaak chanteerde. Of deze financiële eisen stelde of de voorkeur gaf aan (gratis) dienstverlening kwam niet aan de orde. Noch of Valks handelde in opdracht van anderen. Maar gezien het feit dat hij zich bewoog op een terrein waarop volgens vele verhalen uit het milieu erkende grootheden als drugsimporteur Klaas “Dominee” Bruinsma en kunst- en cokekenner Max “Cannafield” Hasfeld hun invloed deden gelden via ruime investeringen, mogen wij dat zeker niet uitsluiten. Om een voorbeeld te stellen “zodat hooggeplaatsten er voortaan niet zo gemakkelijk meer vanaf zouden komen” (!!!) bood Te B. na de diefstal de dertien foto’s aan bij Willem Smitt, hoofdredacteur van het weekblad Privé. Die had net daarvoor op juridisch terrein met Salomonson in de clinch gelegen vanwege een artikel in zijn blad over een vermeende ritmische exercitie van prins Willem Alexander met een onbekende blondine in het Amsterdamse Hilton-hotel. Smitt had dus geen moeite met het herkennen van Salomonson op de sadoprentjes van Te B. Hij voorzag echter vele voetangels en klemmen als hij de foto’s in de publiciteit zou brengen. Met name op juridisch gebied. Smitt raadde Te B. dan ook dringend aan zijn boeiende afdrukjes te vernietigen en deze zou de goedbedoelde raad ter harte hebben genomen. Wie het oorspronkelijke fotomateriaal in zijn bezit heeft bleef overigens onderbelicht. Valks opereerde ondermeer vanuit een club aan de Amstel (nr. 140) achter de Reguliersbreestraat en Rembrandtsplein. Vanwege het goede rendement is het nooit moeilijk geweest om investeerders te vinden voor deze bedrijfstak. Inclusief de panden waarin de daartoe behorende ondernemingen gevestigd waren. Dus ook daar niet. Een van die investeerders was M.F. Huis in ‘t Veld, onder andere de eigenaar van “It”. Het inmiddels wegens inpandige drugshandel gesloten eldorado voor  thrillseekers, extravaganza’s en zoekenden in de sekswoestijn. Een andere interessante belegger binnen dit gebied aan de Amstel was de voormalige Amsterdamse textielhandelaar L.S. “Onnie” Kool, de eigenaar van het Bredase Janzing BV. Janzing BV? Juist! Commissie Van Traa.

nog meer “Querverbindungen” In 1988 nam Kool’s BV met de aankoop van bijna 750.000 aandelen een belang in TextLite. Een bedrijf dat zich had gespecialiseerd in elektronische hebbedingetjes en reclameapparatuur. Het ging daarbij om de overname van personeelsopties tegen een prijs die ruim onder de marktwaarde lag. De betaling van het verschil tussen de overnameprijs en de marktwaarde vond onder tafel plaats. Althans volgens de commissie Van Traa die met betrekking tot deze transactie nog opmerkte dat het daarbij voor bijna honderd procent ging om het witwassen van crimineel geld. Van Dominee Bruinsma. Eén van de commissarissen van TextLite was mr. Frits Salomonson, die door de commissie Van Traa medeverantwoordelijk werd gehouden voor de financiële manipulaties binnen het bedrijf. De dagelijkse leiding berustte bij de gebroeders Arie en Wim Hommel, volgelingen van “ome Jaap” Kroonenberg. Een soort peetvader die zich niet alleen stevig manifesteerde in de onroerend goed-wereld maar ook op de beurs en daarnaast in  “het circuit” te boek stond als een financier van drugstransporten. Dat nam niet weg dat deze voormalige textielhandelaar (!) goede contacten onderhield met biermagnaat Freddie Heineken in wiens BV’s her en der ook de naam van Frits Salomonson opdook als commissaris. Freddie en Frits deelden hun enthousiasme voor “close encounters” met jeugdigen (13) en behoorden beiden tot de intimi van het Koninklijk Huis. Een sprekend voorbeeld van het Piggelmeesyndroom dat na de Tweede Wereldoorlog onverbiddelijk heeft toegeslagen, waardoor in Nederland alle onderlinge afstanden rigoureus zijn geminimaliseerd. Ook die tussen onderwereld en de royalty. Maar dit terzijde. Kort nadat Janzing BV de TextLite-transactie had afgerond nam de Stichting Administratiekantoor Korf de rol van enig aandeelhouder van Kool over. Zo verdween “Onnie” achter de schermen. Voor het voetlicht figureerde vanaf die tijd onder andere de fiscalist Rob Boon van accountantskantoor Deloitte en Touche (die ook de belastingaangiften van Arie Hommel verzorgde) en advocaat Oscar Hammerstein, beiden tenoren binnen de Stichting Korf. Twee jaar later spatte TextLite uit elkaar met een geschat tekort van 31 miljoen gulden. Dat moet voor Janzing normaal gesproken een vet verlies hebben betekend, mogelijk afgewenteld via meneer Belasting. Tenzij die 750.000 aandelen in de tussenliggende twee jaar al weer waren verzilverd. De Hommels raakten door dit gigantische deficit geenszins aan de bedelstaf. Zo deed Arie daarna bijvoorbeeld zonder twijfel leuk gehonoreerde administratieve klusjes bij bedrijfjes van de heren Kroonenberg en In ‘t Veld voornoemd, waarmee hem in ieder geval het gedwongen solliciteren naar allerlei baantjes op maat via Randstad, Start en hoe dat moois allemaal mag heten werd bespaard. En een Melkert-baan voor hem net zo’n nevelig begrip bleef als de Andromeda.    De namen van Kool, Hammerstein en Boon doken eveneens op in een paar andere veelbesproken zaken. Ten eerste in de dans rond de 17_ miljoen gulden van de Surinaamse rijsthandelaar Guptar, die volgens het OM via drugshandel was vergaard en waarover wij al eerder schreven in Kleintje nummer 327 (“Aan de achterzijde van de beursfraude”). En vervolgens bij het wonderlijke steekspel tussen voormalig glazenwasser Ed Maas en libertariër pur sang Robert Jan Doorn over het meerderheidsbelang in het onroerend goed-bedrijf VHS (14). Tijdens de duistere onderhandelingen, waarin Oscar Hammerstein een prominente rol vervulde, bleek een pakket aandelen zoek te zijn. De FIOD ging van de veronderstelling uit dat dat bewuste pakket aan de Dominee had toebehoord. Deze was op 27 juni 1991 vlak voor de deur van Hilton-Amsterdam met terminale gevolgen op een zeer magere heer met een zeis gestuit. Maar een paar weken voor die fatale ontmoeting was Bruinsma volgens professor Van Duyne al stiekem van praktisch al zijn financiële middelen beroofd. Mochten zowel de FIOD als Van Duyne gelijk hebben, dan was het pakket VHS-aandelen dus voor het plotseling verscheiden van de Dominee al verdwenen. Eind 1992 toen Maas al ruim en breed het meerderheidsbelang VHS van Doorn had overgenomen en iedereen in feite de zoektocht naar het verdwenen pakket aandelen had opgegeven zorgde Kool voor een oudejaarssurprise door te melden dat hij over ruim 21 procent van het totaal aantal VHS-aandelen beschikte. Of dat synoniem was aan het vermeende Bruinsma-pakket is nooit helder geworden. Overigens is het wapengekletter rond VHS nog steeds niet verstomd en worden nog grimmige juridische achterhoedegevechten geleverd tussen het duo Maas/Hammerstein en de directie van VHS. Wellicht vormen dit proces en dat tussen de joyeuze koppels Salomonson/Hammerstein en Sietsema/Houben in de nabije toekomst opnieuw aanleiding om nog eens wat oude koeien uit troebel water te takelen. Ook al omdat vermoedelijk nog heel wat rekeningen in het hierboven beschreven wereldje niet zijn vereffend. In ieder geval weten we nu al hoe met name HP/DeTijd op berichten daarover zal reageren. Naar aanleiding van de publiciteit rond het nieuwe maximale element in Willem Alexanders leven haalde het blad recentelijk dezelfde koeien als hierboven uit de sloot (15). Die affaires werden afgedaan als roddel en typisch thuishorend bij het “fin de siècle”-gevoel. Tsja.

Noten. 1. Cryptische Duitse aanduiding voor homo. 2. Nijpels had in een onbeheerste bui al eens gepleit voor een referendum over de kruisraketten en legde een milde houding aan de dag voor een zevental zogenaamde loyalisten binnen het CDA die de plaatsing van het nieuwe wapentuig niet voetstoots accepteerden. CDA-fractieleider Aantjes was voor het aannemen van die houding eind 1978 al van het politieke toneel verwijderd, waarbij politiek Den Haag plotseling diens SS-verleden niet meer acceptabel vond en de mogelijkheid niet uitsloot dat Aantjes op grond van dat verleden een doelwit was geweest of kon worden van de Oostduitse Stasi. 3. Lang niet iedereen die bij Slavenburg zwart geld etc. had ondergebracht en dat had laten registreren in de parallelle boekhouding van de bank werd juridisch vervolgd. Heel wat van deze luitjes verschenen op dringend verzoek van het OM in de catacomben van het bankgebouw waar zij zwaar transpirerend werden geconfronteerd met de bewijzen van hun malversaties. Daarna gingen zij uiteraard gretig in op het aanbod van het OM om de zaak via een financiële regeling uit de wereld te helpen. Soms zelfs ter plekke.   4. Een collega van Iedema in Amsterdam was Frans Afman, die onder andere boeiende connecties onderhield met het beruchte SASEA-koppel Fiorini/Paretti en mogelijk eveneens met P2-leider Gelli (zie voor dat laatste Kleintje # 325, “Irangate aan de Maas”). 5. Zie Kleintje # 328 ( “Brusselse Truffels”) en # 335 ( De Bank, deel 3, noot 6). 6. Zie De Groene Amsterdammer, “De Zweedse Connectie”, dd. 31011996. 7. Zie professor P.C. van Duyne’s “Het spook en de dreiging van de georganiseerde misdaad”, SDU, Den Haag 1995. 8. Volgens een voormalig lid van Hasfeld’s hofhouding waren leden van de Amsterdamse recherche bijna kind aan huis bij Hasfeld. Eén van hen erkende tegenover schrijver dezes Hasfeld’s informantenrol en onthulde verder nog dat ook Hasfeld’s rechterhand “Schorre Gerrit” de politie regelmatig van nuttige informatie voorzag. 9. Korthals Altes behoorde (behoort?) samen met voormalig minister van Financiën Ruding tot de vriendenkring van Frits Salomonson. 10. Zie het boek “Nette mensen in een nieuwe tijd” van Hans v.d. Kamp, uitgeverij Contact, Amsterdam, 1993. 11. Alle Amerikaanse snuffelorganisaties hebben dit soort sexdossiers aangelegd om daar bij gelegenheid hun voordeel mee te doen. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was/is ook de BVD niet vies van deze praktijken. In het geval van ex-CPN-leider Joop Wolff was dat haast evident. Wolff kwam eveneens in “Linksgestrickt” voor. 12. In februari 1976 bestempelde de krant (in een artikel van de op goede voet met de CIA verkerende Robert Kroon) Beatrix en Claus als roze op politiek gebied. In later jaren maakten de ex-ministers Luns en Udink “off the record” tegenover journalisten kenbaar dat zij zich ernstig zorgen maakten over het koninklijk paar, waarbij onder meer de problemen werden aangestipt die in “Linksgestrickt” aan de orde kwamen. 13.  In het boek “Heineken. Een leven in de brouwerij” (Nijmegen, uitgeverij SUN, 1997) van Barbara Smit komen deze “encounters” niet voor. In een gesprek met schrijver dezes gaf zij echter toe wel ervan op de hoogte te zijn. Smit: “Maar zij waren nooit jonger dan twaalf”. 14. VHS stond oorspronkelijk voor Verenigde Hollandse Sigaren. Later maakte het bedrijf onderdeel uit van het zakenimperium van “verzetsheld” Reinder Zwolsman die VHS omdoopte in Verenigde Handelsmaatschappij Scheveningen. De vader van Oscar Hammerstein bekleedde in die periode geruime tijd een topfunctie binnen dat imperium. 15. Zie HP/DeTijd dd. 17091999, “Het tabloid-tijdperk”.

Link naar verboden publicatie van Der Spiegel-artikel Linksgestrickt:

http://www.hethaagsecomplot.nl/doc/linksgestrickt.pdf

Meer informatie:
www.demminkdoofpot.nl

Link naar filmpje over kelder Frits Salomonson, de voogd van Willem-Alexander von Amsberg en hofadvocaat:

 

Website Flag Counter sinds 20 december 2012 (naar herkomst unieke bezoekers qua land);
Flag Counter

 

Sinds 14 januari 2013 Motigo Webstats;


Free counter and web stats


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>